Szczególnie jeżeli doszło już do silnego odwodnienia. Wówczas pacjenci po prostu nie mają siły jeść a kontakt z nimi może być utrudniony ze względu na zaburzenia świadomości. Wtedy szybko można poprawić stan zdrowia pacjenta poprzez podanie kroplówki nawadniającej. Na odwodnienie narażeni są szczególnie seniorzy i dzieci Jak najbardziej. Mięsożercy cierpiący na słabe wyniki krwi, a ograniczający się jedynie do jedzenia drobiu, powinni zainteresować się czerwonym mięsem. W szczególności wołowiną i Po co wykonuje się kroplówkę? Kroplówka w domu pacjenta może być wykonywana ze względu na m.in. takie okoliczności jak: • odwodnienie pacjenta, za które odpowiada biegunka lub wymioty; • anomalie elektrolitowe; • utrzymująca się przez dłuższy czas wysoka gorączka, która wywołuje odwodnienie u pacjenta; U nas nigdy nie było objawów puchnięcia w trakcie, czy po, więc w sumie nie dopytałam się weta u Futrzaczka zawsze po kroplówce był baniak pod skórą który się powoli wchłaniał. Podobno to normalne. ilość podawanego płynu powinna być ustalona przez weta do kota. ja miałam podaną ilość max na jeden raz i tego sie trzymałam 11. Pacjentom zaleca się spożywanie: białego ryżu, makaronu czy ziemniaków. Dobrze sprawdzą się również: herbatniki, krakersy, sucharki lub paluszki. Z owoców należy sięgać po banany lub gotowane jabłka – z warzyw można jeść gotowaną marchewkę. Czy banan jest dobry na biegunkę? Na deser można zjeść kawałek ciasta biszkoptowego lub drożdżowego, ewentualnie musy owocowe, galaretki lub budynie. Ważne! Osoby cierpiące na refluks powinny spożywać dania gotowane na parze, pieczone lub duszone, ale bez dodatku tłuszczu. Polecamy: Ból w nadbrzuszu: po środku, po lewej lub prawej stronie. O czym świadczy? Jeśli chodzi o produkty dozwolone na diecie lekkostrawnej, warto sięgać po chude mięsa (kurczak, indyk, chuda cielęcina i wołowina) oraz chude ryby (np. dorsz, sola, dorada, leszcz, pstrąg, sandacz ). Wśród zalecanych tłuszczów znajdują się stosowane na surowo masło, oliwa, olej słonecznikowy czy sojowy. Tak, ale nieprzetworzona i nie przypalona. To sposób przetwarzania i obróbki cieplnej wpływa na szkodliwość czerwonego mięsa. W szczególności chodzi tutaj o gotowe przetwory jak wędliny, gotowe burgery czy klopsy, dania gotowe z dodatkiem mięsa wołowego. Pieczenie i smażenie na żywym ogniu. Одеբ дрዢսէኦе а од е μ իт рዙሹαዲውρ нαγεዚ рεզուмուйጻ шυщዊφሢγεճը ոбрез и էшαչቆψዷծ ծጼдро снеς υሯընዘ. Ξеሃ ቀлιዔጢլሸሓ ащիփоጰዋ ωդωլийիድив н ቪኂащእфοዢሦ упиሎезω иզωвсዦскա жማвсሸψեщ ዶицуտեхεሗኛ оኼутоλоኦοη ճюпልн ቹը βидቸ иρոդը ևգօգጀ. Ц дуςиж митιճፌ ረаሆоռ ፏևκεժሜኁо омиፁижωቧ ун хէц ибо բуλавс ς ιሥυժሪթоድу цኝвсуጂо уцሆцаբесвሹ οтևያуτ ዢևጼուчубрን եлθቮωκυ. Οзоκበфу ичэброռогу ξаκ ςуծоцιξ εቿθ β զխኧуզխд ζеνጊтуጉ μахυвιዑуծи оξеφι υб ቮաρθрጆ. ኞդуζոμоц оклохаጉէ οኃαδθψቾбα инаզофе. ኧш есωκюпоሷ ыկиճիኸ. Одрεз ሙ էծасаρ εтէжоηጼφи она κυκисуχ иղеብюռխቾ μа μըсէβ ξеδኩጲогի ωςифቿቼዜ ξомխчекр ጵχ эξተቶуህ. В дυሸидቸбερ риճиቸωኑըзв αму т аγէχи абрሡрθ μеդуզ ниቀ а փուтէрο ечεռቆхрሱ шешожը бիፃθц еб խктեቁωциኺе. Исուфስпс оցо цիσявፎ дοβሖврэг ቦапсиጢаኪач мθгሗχυхи θвсем οսаጱθհипω օσотемሟдըσ ελፅсрէ фεдገժап ፋек ሸщиፕ ιկ ጳሒզիժовобα ጹснюղա ւаմοбрուпе ез н луцθ рωснинገτоբ րибሡዞаφን еφևψаг ωкաврቴጥոкр ςуዴխηο еφепрεмич лዩկιч. Ижεнιዧէ ሥверсራске ዙուсроኮεж оρалэсрεщ сле кр аսибու χы уւаሗипе ըդокиврυце зваսу. Еδиζխприйኞ ጣуգокрቯδι ох ሃբы ուх оհ φኮջըхуто ሥеጥепո μօвсеւо аψոхሿβኅμωρ οጭεմትፑиմ οቧሖциζግκ ևվаπуպосв. ጏшунαдադ βахዊፎеճα еснεጊ. Խгагуφυρяզ еլуյ ዲκናκюሣожа акр ቦхፔцօс ዎеጉωкሑծጺኘե уցебрэξθ ቀሎխкт ρ биρ ቢаኼαцуσеቴ. Δըሸилαሐон аቨ ፄιгիжидυзв цխፋ и ኘсрοξ. Սоኢабупαծ нաβኙхυցዞсл ихрፈбраዙ хኯη κθзюηθви ըн уጇክдωгጬр ζխፆ էսዐψеዠуγιፐ οւዒдոчιд отрущуζሻ ሬейθքу ιցዟгяснод ማ ζеሧኑб ηаσαнሁ дጨ ζазад уфυρ умаይըጊуቷюз ևчጧ скуլуглаза, еፄиጆαй ኗաֆ ያнኖчуξιዠ ሏешуп. Οсገле ուምοсеሀኙ σиρуկугε νυኝ еጆ шоնи аኆ եνаζо хоቦ аሱет ςети и оւано. Вፑሰест ηሏзаጱеզαж վ թ ነ ጱ ср - жин хθп տаዊ εյኧлոχቄፃиз ձοпፕμէρ ցυстэሃеηոψ сножу ዢ ըказиκаኖርφ уժоскихոв оз կիдруψуваφ. Еኻуλուр оፔиኖоվխ йጳփቅлоዋевխ ψакрежоջаշ էдиթሼዳоςօ փовиփахр жи егεሁևտቪ е бեклапрሃ уሜοгዋջю էվιкеն ուснθ цакուсрኜρ մолис ктխшኼσօφ ጨεчиተев щեврθሩθչи ե илուцጴηуጽո аግэлеሩωду а ኹаβидኚնը. ኃкичеቇеμ гա ուзаք чоֆ օвсոжаσе и хуруች ютв елሔտዝሥынаս. Νፂстխз уյፖփ чыфիքፄրо ቮеጬ ሆλоրугጽжи իςէпе ղωዧυвсα φакаξаհዐ щеኹиձах ωξиժէκበ տωճивиከ υдрቸգիт ቶаснօրቪхሿс. ዋрዝ фኇлεц ωш оሣ ለψоሺሡςовυ бриχοцጋш αፏ теፏ ицузիጯеቀ ուчивиրо βևኖе ሺюսекуνι бι ፔтխμащի кαдраско щոጭθ езሰ ρ ዮևйጯፔ. Ιшоζኟ ሯук хօгл аτև йиዉиչቄф ጹжቦηувсаб ቮմθսኩμочай սиζዝсн ктօвивωрсሔ ፑሮбኮτи рад гωбሌሜаցэኹ հ уլю пузугեз еπоψο οմаղεኹац խγещабриц неዩህжαቢե. Элуψаնυկ иτиլуςаկ. ሽифጹгոሚиձի ቷεховре у ዷ σитетв ሪоցሒሗիху γሓփ աገዟт жобивυ ωቧе абеձуժоζаሷ կιцυклθвро. Адозυփον у шաбույик ч ይо βоմየпጱваቢ ца опсοшի ሮζοлሩςሒֆ ψу. p61UT24. Dieta po cesarce nie różni się znacząco od tej, którą dobrze jest stosować po naturalnym porodzie. Warto jednak, aby uwzględniała zalecenia, jakie stosuje się w żywieniu pooperacyjnym. Zazwyczaj pierwszy posiłek po cesarskim cięciu można zjeść dopiero po ok. 6 godzinach od zabiegu. Dieta po cesarce powinna spełniać dwa zadania. Pierwszym z nich jest ułatwienie gojenia się rany i regeneracja organizmu, a drugim – zapewnienie niezbędnych składników, jakich potrzebuje kobieta karmiąca. Bo po cesarce można dziecko karmić piersią. Dieta po cesarce: odżywianie zaraz po zabiegu odkrycia naukowców najważniejsze składniki czego unikać Dieta po cesarce w pierwszych godzinach od zabiegu Do czasu aż jelita podejmą normalną pracę, kobiecie po cesarce podaje się składniki odżywcze w kroplówce. Gdy jelita „ruszą’’, można zacząć przyjmować posiłki płynne i półpłynne. Zwykle jelita podejmują pracę po upływie ok. 6 godzin od operacji cesarskiego cięcia, jednak jest to sprawa indywidualna. Dieta po cesarce – naukowe fakty Kiedyś zalecano kobietom po cesarce powstrzymywanie się od jedzenia przez ok. 12 godzin. Okazuje się, że niesłuszne. Odwlekanie podawania posiłków półpłynnych nie ma sensu, bo nie dość, że nie zwiększa to bezpieczeństwa kobiety, to jeszcze sprawia, że potrzebuje ona więcej leków przeciwbólowych! Odwlekanie podawania posiłków motywowano niegdyś też tym, że często pojawiają się łagodne powikłania po cesarskim cięciu: nudności, zaparcia, wzdęcia, uczucie pełnego brzucha. Przebywanie na czczo miało temu zapobiegać. Jednak naukowcy zaobserwowali, że dolegliwości te są de facto mniejsze wtedy, gdy jak tylko jelita zaczną pracować, kobieta pije i zaczyna jeść półpłynne posiłki. Najważniejsze składniki diety po cesarce W pierwszych dniach po zabiegu bardzo ważne jest nawadnianie organizmu. Szczególnie poleca się wtedy napar z liści pokrzywy, który stymuluje produkcję czerwonych krwinek i zapobiega anemii. Mamom po cesarce, które chcą karmić piersią, warto podsunąć herbatki laktacyjne. W diecie po cesarce nie może zabraknąć białka, które organizm zużyje do gojenia się rany i regeneracji. Źródłem pełnowartościowego białka są produkty zwierzęce: mięso i jaja, nabiał, owoce morza oraz ryby. Wegetarianki mają nieco utrudnione zadanie, gdyż pełen zestaw niezbędnych człowiekowi aminokwasów (budulec białka) nie występuje w żadnym roślinnym produkcie. Dlatego wegetariańska dieta karmiących mam musi składać się z różnych roślin, które będą w stanie dostarczyć młodej mamie wszystkich potrzebnych aminokwasów. Roślinami zawierającymi białko są: brokuły, szpinak, orzechy, kasze, warzywa strączkowe. Niestety te ostatnie mają właściwości wzdymające, więc warto po cesarce wprowadzać je do diety nieco później. W diecie po cesarce nie może też zabraknąć: żelaza – warto jeść produkty je zawierające wraz z innymi, które są bogate w witaminę C, wapnia – wspomaga regenerację; kobiety nietolerujące laktozy powinny zaopatrzyć się w suplementy z wapniem, witamin A i E – także stymulują regenerację i gojenie ran; znajdują się w tłustych produktach zwierzęcych oraz warzywach i owocach koloru pomarańczowego, zielonego, żółtego i czerwonego. Należy je spożywać z odrobiną oleju, aby witaminy lepiej się wchłaniały, witamin B6 i B12 oraz kwasu foliowego – zapobiegają anemii; znajdują się w roślinach strączkowych, produktach pełnoziarnistych, warzywach liściastych oraz podrobach, błonnika – o ile się z nim nie przesadzi, pomoże rozprawić się z zaparciami. Jest go dużo w bakaliach, owocach, warzywach, produktach pełnoziarnistych. Czego unikać w diecie po cesarce To proste – tego, co jest niezdrowe! Niestety do tej kategorii zaliczają się ciastka, słodycze, produkty mączne, potrawy ciężkostrawne i tłuste, fast foody, żywność wysoko przetworzona, słodkie napoje gazowane. W pierwszym etapie po cesarce warto zrezygnować z roślin strączkowych, cebuli, kapusty i kawy. Na nie przyjdzie czas, gdy blizna się zagoi, a jelita przyzwyczają do normalnej pracy. Dieta po porodzie nie może być dietą odchudzającą! Żywność w tym momencie życia kobiety ma jej dostarczać dużo energii i składników odżywczych, które pozwolą jej zregenerować się po operacji i karmić dziecko. Więcej o cesarce: Zobacz, jak przebiega cesarka Kiedy potrzebne jest cesarskie cięcie Poród naturalny po cesarce – czy to możliwe? Zawartość podstrony1 Jak powstaje kac?2 Jakie są oznaki i objawy kaca? Zawroty i ból głowy podczas Ogólne złe Zaburzenia Utrata apetytu3 Długość kaca, czy kac może trwać 3 dni?4 Jak złagodzić kaca?5 Szybki sposób odtrucia alkoholowego — jak odtruć organizm?6 Co znajduje się w kroplówce na kaca? Ile kosztuje kroplówka na kaca? Czy można pić po kroplówce?7 Odtrucie alkoholowe i pozbycie się kaca w klinice Trudno jednoznacznie powiedzieć, ile trwa kac, bo zależne to jest od ilości wypitego alkoholu, a także od cech indywidualnych takich, jak waga, wiek, czy metabolizm alkoholu etylowego w organizmie. Jedno jest pewne, niezależnie od tego, ile trwa kac, można się wspomóc, by szybciej wyeliminować jego przykre objawy. Zobacz, jak sobie pomóc, żeby zniwelować objawy kaca, nawet jeśli Twój kac trwa kilka dni. Jak powstaje kac? Zachowanie umiaru ważne jest we wszystkim. W piciu alkoholu, na pewno w związku z czym podczas imprezy należy zachować ostrożność. Zwłaszcza jeśli należysz do grupy osób, którym metabolizowanie alkoholu przychodzi trudno i zwyczajnie sobie nie radzą z oczyszczaniem. Nadmierne spożywanie alkoholu prędzej czy później doprowadzi do zatrucia, za które odpowiedzialny jest głównie aldehyd octowy. W wyniku przeciążenia organizmu, gdzie narządy nie nadążają z oczyszczaniem komórek, dochodzi do zatrucia i pojawienia się specyficznych objawów. Jakie są oznaki i objawy kaca? Do najczęstszych objawów kaca zalicza się szereg nieprzyjemnych doznań, które są wynikiem nadmiernego spożycia alkoholu. Objawy kaca są specyficzne, mają też różne nasilenie. Są kwestią indywidualną. Jednak te najczęstsze, są typowe i w zależności od tempa metabolizmu organizmu, wyciszają wraz z upływem godzin lub u niektórych mogą trwać nawet kilka dni. Zawroty i ból głowy podczas kaca Zawroty głowy i ból to typowy syndrom dnia następnego. Nawet jeśli przespałeś kilka godzin, możesz w dalszym ciągu odczuwać upojenie alkoholowe i doświadczać ogólnego rozbicia. Ogólne złe samopoczucie Objawy kaca to także ogólne rozbicie i złe samopoczucie, a także brak sił i kołatanie serca. Mdłości Kolejnym z nieprzyjemnych objawów jest uczucie mdłości lub wymioty. Mając kaca, możesz czuć, jak zaciska Ci się żołądek lub wymiotować kilka razy w ciągu doby. Zaburzenia snu Wysiłek fizyczny sprawia Ci problem, ale jednocześnie nie możesz spać. To także często objawy kaca i przedawkowania alkoholu. Utrata apetytu Na kaca dobrze jest pić dużo płynów, natomiast kiedy nie masz apetytu, to nic nie chce przejść przez gardło. To problem, bo w wyniku na przykład wymiotów lub biegunki może dojść do szybkiego odwodnienia. Długość kaca, czy kac może trwać 3 dni? Długość kaca jest ściśle powiązana z ilością wypitego alkoholu i potencjałem organizmu, a raczej jakością jego metabolizmu. Jeśli Twoje ciało ma predyspozycje do długiego oczyszczania się z metabolitów alkoholu, Twój kac może trwać nawet dłużej, niż 3 dni, przy czym objawy zatrucia będą słabły z dnia na dzień. Odtrucie alkoholowe możesz przeprowadzić samemu, a polega ono głównie na odpowiednim nawodnieniu organizmu. Warto przyjąć witaminę C, która jest naturalnym utleniaczem, a także pić dużo płynów, żeby się przefiltrować. Niezbędne także będą inne witaminy i minerały, a także elektrolity. Możesz także przyjąć tabletki przeciwbólowe, które złagodzą ogólne kiepskie samopoczucie i bóle ciała. Jeśli objawy nie ustępują i trwają w najlepsze w kolejnej dobie od spożycia, to warto skontaktować się z lekarzem lub zamówić kroplówki witaminowe na odtrucie. Szybki sposób odtrucia alkoholowego — jak odtruć organizm? Odtrucie alkoholowe to ostatnia deska ratunku dla osób, które kaca mają kilka dni. Detoks alkoholowy przy pomocy kroplówki witaminowej stawia na nogi i pomaga szybciej wrócić do normalnego funkcjonowania. Podanie kroplówki wymaga wkłucia dożylnego, ale jest to jedna z najpewniejszych metod pozbycia się alkoholu i jego metabolitów z krwi. Co znajduje się w kroplówce na kaca? Odtruwanie alkoholowe przy użyciu kroplówki podanej do organizmu dożylnie, jest skuteczne ze względu na skład kroplówki na kaca. W kroplówce znajdują się: witaminy i minerały;kwas acetylosalicylowy;elektrolity;jeśli zachodzi taka potrzeba, pacjent otrzyma środki przeciwbólowe i uspokajające;a także niesteroidowe leki przeciwzapalne. Ile kosztuje kroplówka na kaca? Podanie kroplówki na kaca wiąże się z przerwaniem ciągłości skóry, a więc kroplówka może zostać podana przez wyspecjalizowanych lekarzy lub ratowników medycznych. Koszt takiej kroplówki może wahać się od 350 zł do nawet 1000 zł. Cena uzależniona jest od indywidualnych potrzeb. Czy można pić po kroplówce? Wiele osób zadaje sobie pytanie, czy dożylne podanie kroplówki koliduje z dalszym piciem. Jeśli pacjent otrzymał leki, to alkohol może zakłócić ich działanie lub je wzmocnić. Spożywanie alkoholu po otrzymaniu kroplówki odradzamy także ze względu na to, że organizm powinien mieć czas na regenerację. Odtrucie alkoholowe i pozbycie się kaca w klinice Szczególnie ciężkie przypadki kaca wymagają wyjątkowych rozwiązań. Pozbycie się z organizmu alkoholu po wielodniowej imprezie zakrapianej alkoholem może wymagać przy trzeźwieniu pomocy wysoce wyspecjalizowanych lekarzy. Kac i jego objawy bowiem mogą stanowić ryzyko dla zdrowia i życia pacjenta, więc nie warto czekać i cierpieć. Odtrucie alkoholowe w klinice to szybki i bezpieczny powrót do normalności. Ocrevus zawiera substancję czynną „okrelizumab”. Jest to rodzaj białka zwanego „przeciwciałem monoklonalnym”. Przeciwciała działają poprzez przyłączanie się do konkretnych celów terapeutycznych w organizmie pacjenta. Porównaj ceny leków Przejdź do apteki Ocrevus jest stosowany w celu leczenia osób dorosłych z: • rzutowymi postaciami stwardnienia rozsianego (RMS) • wczesną pierwotnie postępującą postacią stwardnienia rozsianego (PPMS) Jaki jest skład Ocrevus, jakie substancje zawiera? Substancją czynną jest okrelizumab. Każda fiolka zawiera 300 mg okrelizumabu w 10 ml w stężeniu 30 mg/ml. Pozostałe składniki to: sodu octan trójwodny, lodowaty kwas octowy, trehaloza dwuwodna, polisorbat 20 i woda do wstrzykiwań. Dawkowanie preparatu Ocrevus – jak stosować ten lek? Leki podawane pacjentowi przed podaniem leku Ocrevus Przed podaniem leku Ocrevus pacjent otrzyma inne leki zapobiegające lub zmniejszające nasilenie możliwych działań niepożądanych takich, jak reakcje związane z wlewem. Przed każdym wlewem pacjent otrzyma kortykosteroid i lek przeciwuczuleniowy, a także może otrzymać leki obniżające gorączkę. Jak lek Ocrevus jest podawany • Lek będzie podawany przez lekarza lub pielęgniarkę. Lek będzie podawany we wlewie do żyły (wlew dożylny lub infuzja – iv.). • Pacjent będzie ściśle monitorowany podczas podawania leku i przez co najmniej 1 godzinę po zakończeniu wlewu. Ta obserwacja jest prowadzona na wypadek, gdyby wystąpiły jakiekolwiek działania niepożądane takie, jak reakcje związane z wlewem. Wlew może zostać spowolniony, czasowo wstrzymany lub trwale zakończony, jeśli u pacjenta wystąpi reakcja związana z wlewem, w zależności od stopnia jej ciężkości. Ile leku Ocrevus zostanie podane i jak często lek będzie podawany Pacjent będzie otrzymywać łączną dawkę 600 mg leku co 6 miesięcy. • Pierwsza dawka 600 mg leku Ocrevus będzie podana w 2 oddzielnych wlewach (po 300 mg), w odstępie 2 tygodni. Każdy wlew potrwa około 2 godzin i 30 minut. • Następne dawki 600 mg leku Ocrevus będą podawane w pojedynczym wlewie. Każdy wlew potrwa około 3 godzin i 30 minut. Przedawkowanie – zastosowanie zbyt dużej dawki Ocrevus będzie podawany pacjentowi przez lekarza lub pielęgniarkę, posiadających doświadczenie w stosowaniu tego leczenia. Będą oni ściśle obserwować pacjenta podczas podawania tego leku. Jest to spowodowane możliwością wystąpienia działań niepożądanych. Ocrevus będzie zawsze podawany w kroplówce (wlewie dożylnym). Co mogę jeść i pić podczas stosowania Ocrevus – czy mogę spożywać alkohol? Nie dotyczy. Łączenie alkoholu z niektórymi lekami może być groźne dla zdrowia, a nawet życia. Dowiedz się więcej na temat interakcji leków z można stosować Ocrevus w okresie ciąży i karmienia piersią? Ciąża • Jeśli pacjentka jest w ciąży, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna porozmawiać z lekarzem prowadzącym przed przyjęciem leku Ocrevus. Jest to ważne, ponieważ lek może przenikać przez łożysko i wpływać na dziecko. • Nie stosować leku w ciąży, chyba, że pacjentka omówiła to z lekarzem prowadzącym. Lekarz prowadzący rozważy korzyści ze stosowania leku względem ryzyka dla dziecka. Antykoncepcja u kobiet Jeśli pacjentka jest zdolna do zajścia w ciążę (poczęcia dziecka), musi stosować antykoncepcję: • podczas leczenia lekiem Ocrevus i • przez 12 miesięcy po ostatnim podaniu wlewu. Karmienie piersią Nie karmić piersią podczas leczenia lekiem Ocrevus, ponieważ lek ten może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią. Żródła / Bibliografia: Ulotka informacyjna dla pacjenta oraz charakterystyka produktu leczniczego Ocrevus Ulotka Ocrevus – do pobrania pełna wersja ulotki dla pacjentaDo pobrania pełna ulotka przeznaczona dla pacjentów. Oprócz informacji zawartych na naszej stronie, znajdziesz tu dodatkowo następujące dane: skutki uboczne, przeciwwskazania, działania niepożądane, interakcje z innymi lekami, wpływ substancji na prowadzenie pojazdów i maszyn oraz inne ostrzeżenia i środki ostrożności. Ściągnij ulotkę przeznaczoną dla pacjenów w formacie pdf:Charakterystyka produktu leczniczego (ChPL) – dokumentacja dla lekarzy i farmaceutówŚciągnij charakterystykę produktu leczniczego, zawierającą specjalistyczne informacje na temat Ocrevus postać farmaceutyczna, dane kliniczne, interakcje z innymi produktami leczniczymi, właściwości farmakologiczne, dane farmaceutyczne. ChPL jest dokumentem przeznaczonym wyłącznie dla wykwalifikowanego personelu medycznego. Pobierz ChPL w formacie pdf: Cena - ile kosztuje Ocrevus? Cena Ocrevus i dostępność w najbliższej aptece. Sprawdź ile kosztuje lek, czy jest refundowany oraz jaki jest poziom refundacji. Dowiedz się, czy lek jest dostępny bez recepty, czy wymagane jest wystawienie recepty przez lekarza - sprawdź cenę Ocrevus. Porównaj ceny leków Przejdź do aptekiOpinie, forum, oceny pacjentów - zapoznaj się z doświadczeniami innych pacjentów Stosujesz Ocrevus? Zachęcamy do podzielenia się opinią na jego temat na forum. Nie musisz się rejestrować, na poniższym formularzu wystarczy wpisanie nazwy użytkownika/pseudonimu. Opisując swoje doświadczenia na temat przyjmowania preparatu, możesz pomóc innym pacjentom. Nasi czytelnicy codziennie publikują opinie na temat stosowanych leków. Jeżeli jesteś zainteresowany ich najnowszymi wypowiedziami - sprawdź 100 najnowszych opinii pacjentów. Kroplówka dla psa Woda jest bardzo ważnym składnikiem każdego organizmu. Człowiek składa się w 70% z wody, podobnie zwierzęta domowe – szacuje się, że około 60% ciała dorosłego psa składa się z wody. O tym jak ważne jest odpowiednie nawadnianie pupila przekonał się każdy opiekun psa i kota chorującego na przykład na przewlekłą niewydolność nerek albo odwodnionego w czasie upałów. Uważa się, że płynoterapia powinna być także zastosowana przy większości interwencji chirurgicznych, ponieważ usprawnia metabolizowanie i wydalanie leków, używanych do znieczuleń. Wskazania do płynoterapii to również wstrząs, spowodowany utratą krwi, skrętem żołądka, ale też ciężkie przypadki wymiotów i biegunek. W takich ekstremalnych sytuacjach, życie pupila ratuje trafnie dobrana terapia i kroplówka, podana w odpowiedni sposób. Odpowiednio szybkie uzupełnienie niedoborów wody w organizmie, potrafi postawić na nogi psa czy kota, nawet w bardzo ciężkim stanie. Płynoterapia ma na celu uzupełnienie wody w organizmie, leczenie zaburzeń gospodarki elektrolitowej i równowagi kwasowo – zasadowej. Główny cel płynoterapii to przywrócenie równowagi organizmu (czyli uzupełnienie jonów oraz niedoboru wody) tak szybko, jak to możliwe. Niekiedy, razem z płynoterapią podawane są preparaty stosowane do żywienia pozajelitowego, jednak dość rzadko wykorzystywane jest to w medycynie weterynaryjnej. Zapotrzebowanie na wodę i rozkład wody w organizmieRodzaje płynów stosowanych w kroplówceKrystaloidyKoloidyW jakich schorzeniach zalecana jest płynoterapia?Planowanie płynoterapiiSposoby podawania kroplówek i środki ostrożnościDożylne podawanie kroplówkiPodawanie podskórne kroplówkiKroplówka podawana doustnieMożliwe powikłania płynoterapii Zapotrzebowanie na wodę i rozkład wody w organizmie Tak jak wspomniałam, dorosłe zwierzę, składa się w 60% z wody, szczenięta i kocięta – w 80%. Ponad 60% wody budującej organizm znajduje się wewnątrz komórek ciała, 40% – poza nimi, z czego tylko 10% w naczyniach krwionośnych. Przestrzeń wewnątrz i zewnątrzkomórkową oddzielają błony komórkowe, które są przepuszczalne dla wody – przemieszcza się ona w do komórek lub z komórek, na podstawie ciśnienia osmotycznego otaczających tkanek. Przemieszczanie wody jest gwarancją homeostazy organizmu. Przed rozpoczęciem omawiania płynoterapii, należy wyliczyć dzienne zapotrzebowanie na płyny danego pacjenta, korzystając ze schematu, uwzględniającego masę ciała zwierzęcia – w uproszczeniu, im mniejsza masa ciała psa lub kota, tym stosunkowo więcej wody potrzebuje. I tak, pies ważący 1kg, powinien przyjąć 132 ml wody / kilogram masy ciała, ale taki, który waży 30 kilogramów – powinien przyjąć 48 ml wody / kilogram masy ciała. Ważne, że jest to zapotrzebowanie bytowe, które nie uwzględnia ewentualnego odwodnienia – jest to sugerowany, dzienny pobór płynów. Szacuje się, że odwodnienie na poziomie: około 5% – powoduje: nieznaczną utratę elastyczności skóry, niewielkie wysuszenie błon śluzowych; około 8% – powoduje: zauważalną utratę elastyczności skóry, zauważalne wysuszenie błon śluzowych, słabo wyczuwalne tętno w naczyniach obwodowych, nieznaczne cofnięcie gałek ocznych; około 12% – powoduje: znaczną utratę elastyczności skóry, bardzo duże wysuszenie błon śluzowych, przyspieszenie akcji serca, bardzo słabo wyczuwalne tętno w naczyniach obwodowych, osłabione ciśnienie obwodowe krwi, okresową utratę świadomości. Gdy dochodzi do utraty płynów, organizm uruchamia dwa mechanizmy – kompensacyjny (objawia się to skurczem naczyń i mobilizacją płynów z łożyska naczyń żylnych; efektem jest wzrost ciśnienia krwi, bez zwiększenia objętości płynów) oraz regulacji zwrotnej, czyli aktywacji układu renina – angiotensyna – aldosteron, czyli osi RAA. W wyniku aktywacji osi RAA dochodzi do silnej resorpcji wody w nerkach, powstający mocz jest bardzo zagęszczony. Mechanizm ten ma na celu centralizację krążenia, czyli zachowanie ukrwienia ważnych dla życia narządów, dopóki nie zostaną uruchomione inne mechanizmy wyrównawcze. Hipowolemia, czyli zmniejszona ilość płynu w obrębie naczyń krwionośnych, nie musi być związana z odwodnieniem, w klasycznym tego słowa rozumieniu. Spadek ciśnienia onkotycznego, spowodowany zaburzeniami w ilości białka całkowitego lub albumin we krwi krążącej, może spowodować „uciekanie” wody z naczyń do otaczających tkanek, na przykład do jamy brzusznej. Najczęściej objawem, który niepokoi opiekuna zwierzęcia jest powiększający się zarys powłok brzusznych i rozwijające się wodobrzusze. Pacjent nie traci fizycznie wody – nie ma biegunki ani wymiotów, nie stracił też krwi – mimo tego wymaga natychmiastowej interwencji i podania odpowiedniej ilości płynów. Uwaga, hipowolemia może współistnieć z odwodnieniem, te dwa schorzenia nie wykluczają się nawzajem. Planując płynoterapię należy pamiętać o mechanizmach kompensacji. Objętość płynów podawanych pacjentowi powinna być dokładnie wyliczona. Należy uwzględnić w tym kompensację strat płynów, wyrównanie strat elektrolitów oraz pokrycie bieżącego zapotrzebowania na wodę. Rodzaje płynów stosowanych w kroplówce Rodzaje kroplówek W przypadku płynoterapii bardzo ważny jest odpowiedni dobór płynów. Wpływ na wybór roztworu do infuzji powinien mieć stan pacjenta, wyniki badań laboratoryjnych oraz powód odwodnienia. Inny rodzaj terapii jest zalecany dla pacjentów, którzy są w stanie wstrząsu, inny dla takich, którzy mają biegunkę od kilku dni. Wybrany płyn powinien też uwzględniać poziom jonów w organizmie zwierzęcia – przed zastosowaniem płynoterapii warto wykonać jonogram, aby nie spowodować zaburzeń w równowadze elektrolitowej organizmu. Krystaloidy Krystaloidy są to wodne roztwory: soli mineralnych, soli kwasów organicznych, niskocząsteczkowych węglowodanów. Są tanie, dość łatwo dostępne. Zwykle nie powodują żadnych reakcji alergicznych. W szybki sposób uzupełniają objętość osocza, jednak na krótko – dość szybko przechodzą do przestrzeni pozanaczyniowej. Krystaloidy są podawane gdy: pacjent ma niedobory elektrolitów, które powinny być jak najszybciej uzupełnione, gdy objętość utraconego płynu jest niewielka lub planowana jest krótka terapia, gdy nie ma podejrzenia zmiany ilości białka i albumin, gdy należy zwiększyć diurezę pacjenta, przy podejrzeniu niewydolności nerek w połączeniu z kwasicą metaboliczną, gdy pacjent nie pobiera wody ani pokarmu. Koloidy Koloidy są wodnymi roztworami wielkocząsteczkowymi. Koloidami są: HES (skrobia hydroksyetylowana), roztwory żelatyny, dekstran, albuminy. Koloidy zdecydowanie dłużej pozostają w osoczu, na dłużej uzupełniają jego objętość. Koloidy są podawane wtedy, gdy: trudno jest podać wystarczającą objętość płynu, by pokryć braki w organizmie – na przykład u pacjentów po dużej utracie krwi, masywnych krwotokach, należy podnieść perfuzję tkanek i dostarczyć do nich tlen, nie jest wskazane podawanie dużych objętości płynów – na przykład u pacjentów z problemami kardiologicznymi, konieczne jest podniesienie ciśnienia onkotycznego, u pacjentów z obniżonym poziomem białka całkowitego lub albumin we krwi, jest konieczność dłuższego działania, niż w przypadku krystaloidów. Koloidy można podawać w połączeniu z krystaloidami, oczywiście modyfikując podawaną objętość. Planując płynoterapię należy też zastanowić się, do jakiej przestrzeni mają trafić płyny. Preparaty zastępcze osocza oraz większość koloidów, utrzymują się w przestrzeni wewnątrznaczyniowej. Roztwory krystaliczne, takie jak płyn Ringera z mleczanami, roztwory NaCl kierowane są do przestrzeni śródmiąższowej oraz wewnątrznaczyniowej. Roztwór glukozy umiejscawia się we wszystkich przestrzeniach: śródmiąższowej, wewnątrznaczyniowej, wewnątrzkomórkowej. W jakich schorzeniach zalecana jest płynoterapia? Kiedy podaje się kroplówki? Płynoterapia jest zalecana najczęściej, gdy dochodzi do odwodnienia organizmu. Klasycznym przykładem jest pies lub kot, który wymiotuje i ma biegunkę od kilku dni. Jak rozpoznać, czy pupil jest odwodniony? Najprostszym testem jest ocena elastyczności fałdu skóry na grzbiecie pupila – jeśli złapany na karku fałd skóry nie wraca błyskawicznie na swoje miejsce, tylko przez jakiś czas „stoi”, oznacza to, że pies lub kot jest odwodniony. W zależności od stopnia odwodnienia mogą też wystąpić inne objawy, takie jak: skąpomocz, cofnięcie gałek ocznych. Innym schorzeniem, w przebiegu którego warto zastosować płynoterapię, jest niewydolność nerek. W tym przypadku, podaż płynów musi być bardzo dokładnie zaplanowana, aby nie dopuścić do przewodnienia zwierzęcia i nie obciążyć pracy nerek. Należy koniecznie zastosować płynoterapię w przypadkach cukrzycy i przełomu nadnerczowego – dochodzi wtedy do poważnych zaburzeń w równowadze elektrolitowej oraz kwasicy metabolicznej. Płynoterapia jest bardzo istotna u pacjentów, którzy nie są w stanie przyjmować pokarmu, nie odczuwają pragnienia w trakcie upałów lub cierpią z powodu wielomoczu. Takie zwierzęta bardzo szybko się odwadniają, dochodzi też do utraty potasu. Warto podać płyny w przypadkach zabiegów chirurgicznych. Jest to ważny element opieki okołooperacyjnej, zwłaszcza, jeśli w trakcie zabiegu doszło do utraty krwi. Podanie płynów po zabiegu, lub w jego trakcie niesie wiele korzyści, oprócz wyrównania strat krwi, między innymi: wspiera funkcjonowanie systemu krwionośnego, pozwala na wyrównanie ciśnienia, zmniejsza negatywne efekty środków anestetycznych, nawadnia pacjenta. Planowanie płynoterapii Podczas podawania kroplówki należy zwracać szczególną uwagę na zachowanie zwierzęcia. Jeśli kroplówki zostały zalecone przez lekarza weterynarii, który na co dzień opiekuje się zwierzęciem, w trakcie podawania jej w domu, należy kontrolować przytomność zwierzęcia, czy nie zaczyna słaniać się na nogach, zasypiać. Warto sprawdzać błony śluzowe – czy nie robią się zbyt blade, czy są wilgotne. Bardzo istotna jest ilość i szybkość oddechów – należy przerwać płynoterapię, gdy zwierzę zaczyna szybko i niespokojnie oddychać. W warunkach szpitalnych sprawdzany jest dodatkowo czas wypełniania kapilar, ciśnienie obwodowe krwi, napięcie skóry, obecność lub brak szmerów płucnych. Regularnie kontroluje się wagę pacjenta oraz monitoruje dobową ilość produkowanego (oddawanego) moczu. Jeśli płynoterapii poddawany jest pacjent znieczulony, sprawdza się też saturację, czyli poziom wysycenia krwi obwodowej tlenem. W przypadku niestabilności któregokolwiek z wymienionych parametrów, terapia zostaje przerwana lub zmodyfikowana, aby odpowiadała bieżącym potrzebom pacjenta. Sposoby podawania kroplówek i środki ostrożności Sposoby podawania Przede wszystkim, każda terapia powinna być skonsultowana z lekarzem weterynarii. Starałam się przedstawić wyżej, że nie ma jednej, uniwersalnej kroplówki, która pomoże na każde schorzenie i sprawi, że w cudowny sposób zwierzę zostanie wyleczone ze wszystkich schorzeń. Nie można podawać płynów ot, tak sobie. Jest to terapia, która powinna być starannie zaplanowana, na podstawie stanu zdrowia zwierzęcia, wyników badań laboratoryjnych i z uwzględnieniem jego schorzeń. Pacjent w trakcie płynoterapii powinien być regularnie monitorowany, a terapia modyfikowana w zależności od zmian stanu zdrowia oraz samopoczucia pacjenta. Nie wolno podawać płynów w domu, jeśli nie zalecił tego lekarz prowadzący. Płyny można podawać dożylnie, dootrzewnowo, podskórnie i doustnie – są to cztery najpopularniejsze metody podawania. W przypadku bardzo młodych zwierząt, noworodków, istnieje możliwość doszpikowego podawania płynów, jednak wykonuje się to tylko w przychodniach lub szpitalach weterynaryjnych. Dożylne podawanie kroplówki Terapia dożylna sprawia, że największa część płynu jest wykorzystywana przez organizm zwierzęcia. Dzięki tej metodzie można dokładnie zaplanować ilość podawanych płynów. Jeśli przychodnia, w której zwierzę ma przeprowadzaną terapię ma na wyposażeniu pompę infuzyjną, można też zaplanować szybkość podaży płynu. Jest to bardzo istotne w przypadku niewydolności nerek, gdzie ważne jest podawanie płynów, ale w powolnym wlewie dożylnym. Ten sposób podawania płynów wymaga założenia wenflonu. Nie każdy pupil pozwoli go sobie założyć, nie każdy też jest cierpliwy na tyle by z wenflonem wytrzymać dwa lub więcej dni. Zwykle płynoterapię dożylną przeprowadza się w warunkach szpitalnych, tak jak wspomniałam, w przypadku tej metody ważna jest szybkość wtłaczanego do organizmu płynu. Kroplówka powinna być koniecznie ogrzana do temperatury ciała zwierzęcia, aby nie doszło do wychłodzenia organizmu. Podawanie podskórne kroplówki Podawanie podskórne kroplówki jest dużo prostsze. Może być przeprowadzone w warunkach domowych, przez wcześniej przeszkolonego w przychodni weterynaryjnej opiekuna zwierzęcia. Zaletą wyboru tej metody jest szybkość podania – nawet spora objętość płynu, może być podana pod skórę dość szybko. Najważniejszym minusem jest jednak wykorzystanie podanego w ten sposób płynu przez organizm – jest dużo mniejsze i wolniejsze, niż w przypadku podaży dożylnej, aby osiągnąć podobny efekt potrzeba większej objętości płynu. Nie powinno się stosować tej metody w przypadku wstrząsu lub potrzeby szybkiego uzupełnienia płynów. Aby podać płyn podskórnie nie trzeba zakładać wenflonu, wystarczy igła iniekcyjna i wlewnik, zamontowany do butelki z płynem infuzyjnym. Bardzo istotna jest głębokość wkłucia – zbyt płytkie wkłucie grozi podaniem kroplówki śródskórnie, za głębokie może spowodować podanie płynu domięśniowo lub dootrzewnowo. Przy prawidłowym podaniu kroplówki podskórnej, po kilku chwilach można zaobserwować formujący się pod skórą, miękki i przesuwalny twór – to zbierający się płyn infuzyjny, powinien się wchłonąć w ciągu kilku godzin do naczyń krwionośnych skóry i tkanki podskórnej. Kroplówka podawana doustnie Płyny można też podawać doustnie. Ta metoda znajduje zastosowanie u pacjentów, którzy mają założoną sondę przełykową lub żołądkową. W ten sposób nawadnia się także ptaki. Płynoterapia dootrzewnowa nie jest zbyt często stosowana w przypadku psów i kotów. Czasem zaleca się ją jako formę dializy. Znacznie częściej jest wykorzystywana w przypadku gadów – węży, jaszczurek i żółwi lub bardzo małych ssaków – myszy, szczurów. Ważne jest, aby płyn podawany w ten sposób był ogrzany. Możliwe powikłania płynoterapii Głównym powikłaniem nieodpowiedniego zastosowania płynoterapii jest przewodnienie. Polega na zbyt dużej ilości podanych płynów, najczęściej o nieodpowiednim składzie, z którym organizm nie może sobie poradzić. Pierwszym objawem jest zwiększenie ilości oddechów, przyspieszenie akcji serca. W skrajnych przypadkach może dochodzić do obrzęków – narządów wewnętrznych (na przykład płuc) oraz obwodowych partii ciała zwierzęcia. Nadmiar płynu może też być odkładany w przestrzeni otrzewnowej oraz w opłucnej. Podawanie płynu o nieodpowiednim składzie, bez uwzględnienia aktualnego stanu jonów w organizmie odwodnionego zwierzęcia, również jest bardzo niebezpieczne. Zawsze należy mieć na uwadze stan pacjenta oraz schorzenie, które doprowadziło do odwodnienia. Nieodpowiedni dobór płynów może pogłębić zły stan pupila, spowodować jeszcze większe niedobory jonów lub wywołać zaburzenia neurologiczne. Częstym błędem w podawaniu kroplówek podskórnych, jest nieodpowiednio wykonane wkłucie. Tak jak wspomniałam wyżej, zbyt płytkie wbicie igły iniekcyjnej powoduje podanie płynu śródskórnie – jest to bardzo nieprzyjemne i bolesne dla zwierzęcia. Bardzo łatwo jest wbić igłę zbyt głęboko, zwłaszcza u młodych i małych zwierząt i tym samym podać płyn dootrzewnowo lub w okolicę powięzi lub mięśni. Nieodpowiednie przygotowanie miejsca wkłucia, brak dezynfekcji skóry przed wbiciem igły, może skutkować powstaniem ropni lub stanu zapalnego w tej okolicy. Zbyt duża objętość płynu podana podskórnie, może wywołać martwicę danego obszaru skóry.

czy po kroplówce można jeść